Mijn dochter was 3, ik werkte als freelance tekstschrijver en had een weinig-urencontract bij een uitgeverij. Ik was net gescheiden. Alle dagen waren hetzelfde. Elke dag liep ik hetzelfde programma af, maar met één verschil. Ik rende óf gejaagd mijn bed uit om alles te doen wat ik moest doen, óf ik sleepte mezelf het bed uit, eigenlijk te moe om op te staan.
Ik voelde me niet blij, niet energiek, niet in balans en schuldig vanwege alles wat ik niet had moeten doen.
Ik voelde een heleboel NIET wat ik wel wilde voelen. En dat was enthousiasme, passie, gedreven, gemotiveerd, blij, energiek, opgelucht en in balans. Niets van dit. Mijn hoofd was onrustig, ik kon hele scenario’s en dialogen verzinnen over allerlei situaties die niet eens hoefden te gebeuren. Ik schreef niets op, want ik dacht alles wel te kunnen onthouden. Ik leefde in het verleden: herkauwde alles wat er eerder was gebeurd én ik leefde in de toekomst: hoe zijn het zijn als dit zou gebeuren of dat, of als ik die tegenkom, of die …
Van het leven genieten? Ik had echt geen idee.
In een helder moment besloot ik dat dit anders moest. Zo’n moeder wilde ik niet zijn. Ik wilde een inspirerende moeder zijn, een voorbeeld, en ik wilde genieten van het leven, elke dag. Een leven leven waarin ik mezelf vol zou kunnen omarmen, 100% achter mezelf zou staan. In plaats van mezelf steeds maar af te kraken in mijn hoofd, wat ik met gemak deed.
Iets voor dit heldere moment, kreeg ik het boek Illusies, van Ingeborg Bosch getipt. En al lezende ontdekte ik dat je als mens leeft in een wereld vol verhalen die je jezelf vertelt, die je gelooft, daardoor voelt én zo ervaart. Super interessante materie. Dat boek startte mijn reis. En ik begon te schrijven. Niet voor klanten maar voor mijzelf. Eerst schreef ik zinnen op die resoneerden. Die aanvoelden of ze speciaal tegen mij werden gezegd. Waar ik de zinnen ook hoorde of las, ik verzamelde ze. Of ze nu van tv kwamen, een dj op de radio, een liedje, uit een magazine of uitgesproken door iemand die ik tegenkwam: ik scheef ze op, of ik knipte ze uit, en plakte ze op. Alles wat resoneerde bracht ik samen in een notitieboek. En dat zette mijn schrijven aan.
Een professor antropologie aan de Universiteit van Amsterdam die ik ontmoette in Spanje, wees mij kort daarna op de Morning Pages, een initiatief van Julia Cameron, speciaal ontwikkeld voor geblokkeerde kunstenaars. Zo zag ik mezelf niet, maar nieuwsgierig was ik wel. Ik las haar boek, verdiepte me in haar methode én pakte de Morning Pages met beide handen aan. En dat … veranderde alles.